DSzK wz. 1938 (ros. Дегтярёв – Шпагин – Колесников – крупнокалиберный, ДШК) – wielkokalibrowy karabin maszynowy kalibru 12,7 x 108 mm, konstrukcji radzieckiej, z okresu przed II wojną światową.
Historia
W 1930 Wasilij Diegtiariow opracował wkm DK. Jego układ konstrukcyjny, zasada działania, ryglowanie oparte były na innym dziele tego konstruktora – ręcznym karabinie maszynowym DP. Nie była to zbyt udana konstrukcja. Mimo przyjęcia broni w 1934 do uzbrojenia Armii Czerwonej, wyprodukowano niewielką jej ilość. Ostatecznie karabin został wycofany z uzbrojenia w 1939. Równocześnie trwały prace modernizacyjne podjęte przez G. Szpagina i Kolesnikowa. Pierwszy z nich opracował mechanizm zasilania taśmowego typu bębnowego, a drugi – uniwersalną podstawę kołowo-trójnożną. Broń ta została przyjęta do uzbrojenia w 1938, pod oznaczeniem DSzK (skrót od Diegtiariowa-Szpagina Krupnokalibiernyj – Wielkokalibrowy Diegtiariowa i Szpagina).
W 1946 została przyjęta do uzbrojenia odmiana broni oznaczona DSzK wz. 1938/46. Nazywana była ona także DSzKM. Podstawowa zmiana w stosunku do pierwowzoru polegała na zastosowaniu donośnika przesuwakowo-dźwigniowego. Daje on możliwość donoszenia taśmy nabojowej z lewej lub prawej strony broni po odpowiednim przestawieniu elementów.
DSzK – wielokalibrowy karabin maszynowy, konstrukcji radzieckiej (W. Diegtiariow i G. Szpagin) wprowadzony do uzbrojenia Armii Radzieckiej przed II wojną światową jako wz.1938, używane również przez Wojsko Polskie. Przeznaczony jest do zwalczania celów lekko opancerzonych (naziemnych i powietrznych). Może być montowany na podstawie (kołowej) w pozycji naziemnej lub przeciwlotniczej, na czołgach i pojazdach opancerzonych. Działa na zasadzie odprowadzenia gazów prochowych przez boczny otwór w ściance lufy. Zasilanie taśmowe (za pomocą donośnika bębnowego). Ryglowanie za pomocą dwu symetrycznych rygli rozchylnych. W wyniku modernizacji dokonanej po wojnie zmieniono między innymi donośnik z bębnowego na dźwigniowo-przesuwakowy. Zmodernizowana wersja znana jest pod nazwą wz. 1938/46. Masa karabinu bez podstawy 33,4 kg, masa podstawy 102 kg, prędkość początkowa pocisku 860 m/s, szybkostrzelność teoretyczna około 550 strzałów/min.
Kaliber 12,7 mm, ciężar – broni 34 kg, podstawy 102 kg, długość broni 1626 mm, sposób zasilania taśmowe, pojemność taśmy 150 naboi, prędkość początkowa pocisku 870 m/s, szybkostrzelność: 600 strz/min, uwagi o działaniu broni: odprowadzenie części gazów z przewodu lufy.
Kaliber 12,7 mm, ciężar broni 34,0 kg, z podstawą i tarczą 157,0 kg, długość 2328 mm, prędkość początkowa pocisku 830-850 m/s, szybkostrzelność teoretyczna 600 strz/min, praktyczna 80 strz/min, sposób zasilania taśma o pojemności 50 naboi.
Używany głównie jako broń przeciwlotnicza; montowany głównie na czołgach IS-2 oraz działach pancernych ISU-122 i ISU-152.
KARTA EWIDENCYJNA EKSPONATU 0001
DATA ZAŁOŻENIA KARTY – 2015.04.15
Autor/wytwórca
Wytwórca : nieznany
Opis / Pochodzenie
karabin czołgowy wkm DSzK wz. 1938/46
kaliber : 12,7×108
Wartość w dniu nabycia 550,- zł
Data nabycia 15-04- 2015
Czas i miejsce powstania
rok produkcji – nieznany
Materiał/technika wykonania/wymiary (dł. x szer. x wys)
Metal , : Długość 1586 mm ,
długość lufy – 1066 mm, waga- 35 kg
Cechy charakterystyczne:
numer broni : H 380
Miejsce przechowywania:
Muzeum Broni i Sprzętu Wojskowego
KSSK GWARD w organizacji
Wartość w dniu sporządzenia karty
550,00 – zł
Nr inwentarzowy 0001
Uwagi i adnotacje :
Do broni wystawiono Kartę Broni nr G 1001